Leczenie postaci rzutowo-remisyjnej stwardnienia rozsianego za pomocą ublituksimabu w porównaniu z teryflunomidem

Ublituksimab jest chimerycznym przeciwciałem monoklonalnym typu I klasy IgG1, które wiąże się z epitopem na antygenie CD20 komórek B, różniącym się od epitopów, do których wykazują powinowactwo inne przeciwciała anty-CD20, takie jak rituksimab, okrelizumab i ofatumumab. Jak wiadomo, te ostatnie wykazały skuteczność u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Ublituksimab został zmodyfikowany (glycoengineered) tak, że charakteryzuje się niską zawartością fukozy w swoim regionie krystalizującym fragmentu, co zwiększa jego powinowactwo do wszystkich wariantów FcγRIIIa (lub CD16A) i aktywuje funkcję komórek natural killer (NK). 

W badaniach eksperymentalnych wykazano, że ublituksimab indukuje cytolizę komórkową zależną od przeciwciał pośredniczoną przez komórki NK i jednocześnie zachowuje cytolizę zależną od dopełniacza. W badaniach in vitro ublituksimab wykazywał od 25 do 30 razy większy potencjał cytolizy komórkowej zależnej od przeciwciał w porównaniu z innymi przeciwciałami anty-CD20. 
W randomizowanych, podwójnie zaślepionych badaniach klinicznych III fazy ULTIMATE I i II porównano ublituksimab z teriflunomidem u pacjentów z rzutową postacią stwardnienia rozsianego (RMS). Głównym punktem docelowym było roczny wskaźnik rzutów (ARR), a punkty drugorzędowe obejmowały liczbę ognisk wzmacniających się po kontraście w badaniu MRI w ocenie po 96 tygodniach oraz postęp w zakresie niepełnosprawności.

W badaniach ULTIMATE I i II zakwalifikowano odpowiednio 549 i 545 uczestników, z medianą czasu obserwacji wynoszącą 95 tygodni. Badania wykazały statystycznie istotne zmniejszenie ARR po zastosowaniu ublituksimabu w porównaniu z teriflunomidem: 0,08 w porównaniu z 0,19 w ULTIMATE I (współczynnik wskaźników 0,41; 95% CI, 0,27 do 0,62; p < 0,001) oraz 0,09 w porównaniu z 0,18 w ULTIMATE II (współczynnik wskaźników 0,51; 95% CI, 0,33 do 0,78; p = 0,002). W obu badaniach w grupie ublituksimabu obserwowano także istotne statystycznie zmniejszenie średniej liczby ognisk Gd(+) w porównaniu z grupą teriflunomidu (p < 0,001).
Nie zaobserwowano jednak w skumulowanej analizie istotnej różnicy w postępie niepełnosprawności pomiędzy dwoma grupami badanymi po 12 tygodniach obserwacji, ze współczynnikiem ryzyka wynoszącym 0,84 (95% CI, 0,50 do 1,41; p = 0,51). Profil bezpieczeństwa ublituksimabu cechował się obecnością reakcji związanych z podaniem dożylnym (47,7% uczestników), a także wyższą częstość poważnych infekcji w grupie ublituksimabu (5,0%) w porównaniu z grupą teryflunomidu (2,9%).

Podsumowując, ublituksimab okazał się skuteczniejszy niż teryflunomid w zmniejszeniu ARR oraz liczby ognisk gadolino-dodatnich u pacjentów z RMS w ciągu 96 tygodni, jednak nie wpłynął istotnie na postęp niepełnosprawności.

Źródło: https://www.nejm.org